Σφαχτάρι

 

 

Σ’ αρχαίο βωμό τή στήσανε για να τή θυσιάσουν
την κόρη την πολύφερνη, την πολυαγαπημένη.
Ό,τι άξιο, ως είθισται, χυδαία τό αφαιμάσσουν
κι η κοινωνία προχωρά αποδεκατισμένη.

Μα ‘κείνη χαμογέλαγε, κι ας ήτανε ο Χάρος
τριάντα πόντους δίπλα της κρατώντας το δρεπάνι.
Τα μάτια της κοιτάγανε το χάος σαν κουρσάρος
που δε φοβάται τη ζωή που τώρα πλέον χάνει.

Κορίτσι, δε σέ γνώριζα προτού σφαχτάρι γίνεις,
μα τώρα σ’ ερωτεύτηκα και σ’ έχω στην ψυχή μου!
Τα μάτια σου, που μοιάζουνε νερό καθάριο κρήνης
και τα λυτά σου τα μαλλιά, σημάδι ενός μαχίμου

ατόμου, που δεν έμαθε να προσκυνά δυνάστες!
Θα σού τό πω ξεκάθαρα: »Κορίτσι, σ’ αγαπάω!»
Μα πίσω τρέχω γρήγορα! Αν βάψω όλες τις πάστες
ο αφέντης μού υποσχέθηκε δυο-τρεις γουλιές κακάο…

2012

Advertisements

Read Full Post »

Αλλαξοκωλιές

Στο βασίλειο του χειμώνα οι υπήκοοι πεθαίνουν
και γυρεύουν γιατροσόφια σ’ αυτομάτους πωλητές.
Όσο φτάνουν προς το τέλος, πιο συχνά θα συντυχαίνουν
τις αγχόνες που γυαλίζουν και δεμένες και λυτές.

Στο βασίλειο του χειμώνα, μες σε νάκρη χειμερία
πέσαν όλες οι αντιστάσεις κι άντεξε η προσαρμογή,
να υπογράφει ζαλισμένη μέσα σ’ άγρια θηρία
πως για κάθε συμμαχία βάση είν’ η εφαρμογή.

Στο βασίλειο του χειμώνα τα ζωάκια πεινασμένα
αφεθήκανε στα χέρια της μαγείας σου, λωτέ.
Μόνοι που άντεξαν δυο νέα κοριτσόπουλα σκασμένα
και ο χοίρος Ναπολέων (που, ως γνωστόν, δεν κλαίει ποτέ)

Στο βασίλειο του χειμώνα γράφουμε παντούμ (ή πάντουμ;)
Ψάχνουμε όλοι μ’ αγωνία το σωστό τον τονισμό,
ενώ πάνω αναβοσβήνει με λαμπάκια: »memorandum»
στο κατάστημα που ζούμε και προσφέρει οπλισμό…

Στο βασίλειο του χειμώνα που ‘ναι εντέλει καλοκαίρι
στον αέρα θα ριχτούνε τελικά οι πιστολιές,
μόνο για να υπενθυμίσουν σε αυτούς που ψάχνουν ταίρι
πως η νύχτα έχει φτάσει! Ώρα για αλλαξοκωλιές!
15/7/2012

Read Full Post »

Θρήνος της Ιφιγένειας

 

Απ’ όλες τις κοπέλες της Ελλάδας
γιατί αυτοί επέλεξαν εμένα;
Υπό την προστασία της Παλλάδας
δεν είμαι· με τα μάτια μου πρησμένα
σε τούτο το βωμό πικρά θ’ αφήσω
τα νιάτα και τη ζώνη παρθενίας,
τον έρωτα στο Χάρο ν’ αντικρύσω,
σαν happy end ασπρόμαυρης ταινίας.

Το δέρμα μου -αχ, ας μην ήμουν νέα!-
κανένα αρσενικό δε θα τ’ αγγίξει,
γιατί η Πυθία έδωσε τα νέα:
»Μες στο βωμό η κόρη να βογγήξει
για να κοπάσουν οι άνεμοι και πάλι
καράβια στο νερό να επιπλεύσουν!»
Τα χέρια μου ματαίως μες στο χάλι
κρατούσαν το βωμό για να ικετεύσουν…

Μού είπανε: »Θα’ ρθεί ο Αχιλλέας
γυναίκα του επισήμως να σέ πάρει!»
Καταραμένος να’ναι κι ο Πηλέας
κι ο Οίκος του αιώνια να’χει βάρη!
-Ομοίως και ο Οίκος ο δικός μου,
αλλά γι’αυτά θα γράψει ο Αισχύλος-
Μα την αλήθεια όλη -μα το φως μου!-
τήν είπε, πριν στο δρόμο, ένας σκύλος:

»Κοπέλα, τον Μπραντ Πιτ μην περιμένεις!
Το happy end αλήθεια δεν υπάρχει!
Της νιότης σου της πρόωρα γερασμένης
που η εικόνα και ο κούφιος ήχος άρχει
σε λίγο θα δοθεί το βίαιο τέλος
μ’ υπουργικό φιρμάνι και τσεκούρι!»
(Αστόχησε ο Γουλιέλμος Τέλλος
και δάκρυσαν οι κόρες και οι κούροι…)
30/3/2012

Read Full Post »